Baby boomer op het balkon

Eindelijk een jaar zonder lockdown, toch?

Het jaar is al weer drie dagen oud. Dat is een lastig moment omdat de nieuwigheid er al vanaf is, terwijl het nog maar net bezig is. Alsof je een nieuwe broek hebt die je goed wil houden, zolang het nog maagdelijk voelt. Een soort onbevlekt ontvangen kledingstuk, dat toch al na een paar uur dragen bevuild is. Die broek is gelijk gedegradeerd tot normale broek.

Het jaar verliest eigenlijk binnen een paar seconden haar maagdelijkheid. Amsterdam kondigde in oktober al trots aan op Facebook dat ze een vuurwerk verbod instelden met oud en nieuw. Mijn reactie was: maar er is nu ook al veel gedonder in de buurt, is dat verbod dan alleen voor nieuwjaar? De social ambtenaar reageerde abrupt met: waar woon je ? dan gaan we het in de gaten houden. Nou, die proefballon bleek meteen meer een lachgas ballon. Totaal losgezongen van de realiteit wordt er een lege deugregel gelanceerd. Bedacht door mensen die verdoofd zijn door een gas waarvan de ampullen op de parkeerplaats van de Deugd liggen.

Baby Boom

We komen net uit bijna 3 jaar corona druk en veel mensen zijn totaal klaar met overheidsgedram. In deze jaren heb je mensen uit het saeculum baby boom die keurig alles volgden. De generatie van Woodstock, ouwe lullen moeten dood Koot en de Bie, fuck de regels en werp de zuilen omver. Die generatie is nu aan het eind van hun reis en wanen zich nog altijd jong van geest, terwijl ze door ouderdom kwetsbaar blijken. Bohemian Rhapsody geeft ze nog elk jaar de waan dat ze relevant zijn. Ze zijn met meer, dat klopt. Door corona waren de anderen in de maatschappij die niet de regeltjes wilden volgen, allemaal jonger dan hun boom generatie. Opeens zijn jongeren een bedreiging geworden voor hun eeuwige jeugdige leven. Zo was het verhaal.

Ik ben in de eerste week nadat de lockdown startte in maart 2020 in de Watergraafsmeer vanaf een balkon door een mannelijke Karen toegeschreeuwd, dat ik met mijn drie vrienden en hond te dicht op elkaar over straat liep. Ik zal het nooit vergeten. Een normale wandeling, weg van de TV, naar buitenlucht happend. Ik omarmde mijn beste vriend als reactie op de Karen met prostaatvergroting en lette extra goed op dat ik niet over de Stolpersteine zou vallen in deze buurt van Amsterdam. De toon was gezet. En die had niets te maken met “give peace a chance”.

Dit jaar was daarom extra hoopvol, omdat het de eerste keer was dat we niet in opsluiting zaten (of hoe vertaal je lockdown in het Nederlands?) toen de klok twaalf sloeg. Maar eigenlijk weet iedereen dat na 2, of 3 jaren wensen dat het niet slechter zal worden dan afgelopen jaar, het waarschijnlijk nog donkerder kan en gaat worden. Het is een massapsychose waar velen nog in leven. En waar ook velen nog mee dealen, mogelijk voor de rest van hun leven. Waar de balkonroeper vreesde voor het einde van zijn leven als anderen te dicht bij elkaar lopen, zo weten bijvoorbeeld veel ondernemers dat hun levenswerk ook verwoest is. En ze kunnen er niks aan doen, maar zitten wel met de rekening.

Drie dagen geleden wachten we dus op de twaalf klokslagen om middernacht. Een nieuw begin. Maar het vuurwerk was verboden en het staatsvuurwerk op de Adam toren werd afgelast. Te veel wind. Er was al maanden vuurwerk afgestoken, dus verbaasd was niemand dat dit maagdelijke jaar gelijk helemaal werd doorgeknald in deze stad. En maar goed ook, want er zijn heel wat boze geesten die verjaagd moeten worden. Dankzij de wind is het fijnstof in ieder geval weggewaaid deze nacht.

Dosis medemenselijkheid

De geesten spoken echter rond bij velen in hun hoofd en leven. De laatste maanden heb ik wat vrienden blij gemaakt met tarot leggingen. Om de geesten wat duiding te geven. Een soort van meditatie om jezelf los te zingen van de BN’er shows op TV en de gepropageerde narratieven die je om de oren vliegen. Vroeger speelden we kaart of bordspel met elkaar en kwam je aan je dosis medemenselijkheid. Nu is dat steeds lastiger.

Ik zie dat mijn moeder, tantes en ooms Wordfeuden met elkaar. Zelf nooit gespeeld, omdat ik er te grillig voor ben. Dit is voor hun wel een manier om contact met elkaar te houden en ook in de geveinsde ongedwongenheid stiekem allerlei verwachtingen te hebben van elkaar. Hoe snel je reageert, wat je aan elkaar schrijft, of je vragen ontwijkt. Want door dit “woordje leggen” hebben ze de speelse omgeving om lastige topics met elkaar te bespreken. Ik weet niet hoe het spel op de app exact werkt. De magie eromheen is mij echter overduidelijk. Elkaar zien en direct bevragen of een whatsapp bericht sturen met nieuwsgierige en bezorgde vragen is steeds lastiger geworden. Onder het mom van een spel kan er opeens heel veel. Zelfs een zieke oom kan zo gepolst worden of hij nog genoeg lucht krijgt.

Jomanda met een piemel

Op die manier zet ik dus mijn kaartleggingen in. Het is mijn manier om aandacht te geven aan mensen die ik graag zie. Het is een concentratie, een interpretatie en een leuk verhaal van verbindingen. Zo komt er al snel een dieper gesprek over zieleroerselen. En je bent gelijk een paar etappes verder dan de Linda lijstjes met de beste spaghetti eeteria’s in Amsterdam door de Parool influencer van de dag. Dit soort leegheden zijn voor mij ondraaglijk, en voor de meeste vrienden gelukkig ook. Dus dan zit je al sneller bij oprechte interesse in elkaar, zonder de behoefte aan dopamine. Friends With Substance zeg maar.

Natuurlijk heb ik niet het idee dat ik Jomanda met een piemel ben. Maar ik ben geboren als een star-gazer (sterrenkijker? ;-) en heb me altijd bezig gehouden met de sterren, geschiedenis en patronen, maatschappelijke rites en andere culturen. Daar ben ik nooit van los gekomen, dus ik heb het moeten accepteren. Tot aan dit corona tijdperk deed ik het meestal achter de schermen. Van iedereen om mij heen weet ik hoe, wat, waar en wanneer. Voor mij lijkt alles zo een speelfilm waarin mijn nieuwsgierigheid geprikkeld en getest wordt. En ik geloof dat de zon en de maan veel meer invloed op de mens en aarde hebben dan andersom. De komeet NEOWISE kwam niet voor niets vanaf maart 2020 voorbij. Net als bij andere wereldgebeurtenissen is er vaak een ster die opduikt of een stand die heil en onheil duidt.

De mensen kijken niet meer naar de hemel. Ze gaan wel op zoek naar de zon. Al is dat meestal om bruin te worden. Verder zijn ze vooral aan het kijken naar hun schermen. Sterrenkijkers worden niet veel meer geboren. Het zijn schermkijkers die worden geboren. Dat zorgt ervoor dat er voorlopig geen revoluties meer zullen komen. Want de schermen worden beheerst door de machthebbers. Zij beheersen echter niet de sterren. Want daar zijn de verhalen veelbelovender en vrolijker. En niet manipuleerbaar. Dit jaar ga ik daarom nog meer naar boven kijken. Want van neerkijken is nog nooit iemand beter geworden. Zelfs niet vanaf een balkon.