Het geniepige racisme van Monique van Loon
en hoe dat door de Amsterdamse krant wordt verdoezeld
Gisteren was het weer zover. Het Parool vond het nodig om opeens een artikel over ons restaurant door influencer Monique van Loon van een jaar geleden te recyclen op hun website en social media-kanalen. Het was ook bijna op de kop af een jaar geleden dat ik een Twitter account aangemaakt heb om de journaliste/influencer te benaderen om te vragen wat haar bezielde. Speciaal aangemaakt om haar te kunnen bereiken op de dag van het artikel, ik had nul volgers. Monique had er velen en bovendien managede (of nog steeds?) zij commercieel zwaargewicht, culinair celeb Miljushka met meer dan 900.000 volgers.
Het was april 2022, de maand nadat we eindelijk van corona bevrijd waren met alle ellende die dat voor kleine bedrijven en horeca opgeleverd had. Over smaak kan je twisten, en daar kan je inderdaad hele glossies mee volschrijven. Tegenwoordig worden ook steeds meer voorheen journalistieke kranten omgekat tot een lijstjes-paradijs. Het is een trend dat kranten steeds meer op de Linda of de Libelle lijken, en dat serieuze journalistiek met hoor en wederhoor te duur is of niet genoeg clicks oplevert. Omdat de schoorsteen toch moet roken, dan wel de Van Moof batterij toch opgeladen moet worden, zijn daarom influencers omgetoverd tot journalist. Om maar eens in haar doelgroep te denken.
Alleen vonden wij, de Laotiaanse koks en ik, de racistische toon of de blanke superioriteitsgevoelens van Monique van Loon en haar voornamelijk blanke collega’s niet zo smakelijk. Daarnaast was het geheel niet journalistiek en erg vervelend geschreven. Zeker als je weet dat onze koks uit Laos komen, tien jaar chefkok waren van het bekendste Thaise restaurant van Amsterdam en al 8 jaar bezig zijn met onze eigen toko. Wat schreef influencer Monique van Het Parool?
“Wij bereiden de authentieke Thaise en Laotiaanse keuken,” lees ik op de website. En:”Het is niet onze ambitie om de -smaken zo westers mogelijk te maken.” Gerechten uit die kant van de wereld horen smaakbommetjes te zijn, met een mooie balans tussen zout, zoet, zuur en pittig. Jammer genoeg is Boi Boi dat -vandaag niet gelukt.
Tot heden weten wij niet wanneer die “vandaag” van Monique van Loon was, en wij weten ook niet waar zij het eten haalde of at. We hebben twee restaurants met een iets andere naam, insteek, openingsdagen en menukaart. Maar hé, een kniesoor die op zulke stomme feitjes let. Wat we wel weten is dat Het Parool dit publiceerde op 14 april 2022. Een jaar geleden nu.
En die “vandaag” is dus gisteren wederom voortgezet, meer dan een jaar na dato, om deze “vandaag” eeuwig te laten duren wat Moniekje en glossy Het Parool betreft. Naast een herhaling van de smerig stinkende vis van een jaar geleden, rammelde Het Parool weer verder. Ook dit keer stonden er totale onwaarheden in het artikel, want wij hebben maar twee Thais-Laotiaanse restaurants en er staat dat we er drie hebben. Maar hé, we zijn wel wat gewend van het “journalistieke gehalte” van de influencer en haar redactie.
Voor corona was Het Parool nog niet zo ver afgezakt overigens. Hiske Versprille beoordeelde eerder ons restaurant met een 8+ . En voor het bedrijf dat Monique als influencer ooit lanceerde, arrangeerden wij toen nog de catering op haar bedrijfsfeest, naar tevredenheid. Wij kenden Monique overigens niet destijds. Het virus heeft echter flink toegeslagen, of zou het de booster zijn?
Voor wie niet begrijpt wat er zo afschuwelijk is aan wat de influencer Monique van Loon schrijft, lees verder.
“gerechten uit die kant van de wereld horen smaakbommetjes te zijn…”…etcetera.
Beste Monique, vrouwen horen lekkere en wellustige wezens te zijn met getuite lipjes en draaiende heupen. Snap je het al een beetje? Het is niet dat ik dat vind, maar ik verplaats me in de privileges die jij je meent te mogen aanmeten. Het is gewoon totaal geschift dat je zulke scheisse uit je macbook krijgt. En dat je dat als journalistiek durft te verkopen, waarbij je zeer hard werkende ondernemers, koks en bedienden meent te mogen afserveren, zodat jij weer een fucking lijstje kan maken in je totaal commerciële rubriek, waarbij sponsoring en eerlijk proeven, format en couleur locale totaal kapot verkracht zijn tot een blenderprak waar zelfs bejaarden van gaan janken.
De negatieve treurigheid, de totale arrogantie, de provinciale onwetendheid en het valse superioriteitsgevoel zijn een schande voor wat ooit een gerespecteerde krant was. Het is een bucket list potpourri geworden die heel hard woke roept, maar die diep van binnen nog steeds niet ziet wat institutioneel racisme is. Het ziet heel diep, en om dat eruit te krijgen gaat niet 1,2,3 lukken. Zeker niet als je weet hoe deze krant weigert klachten via de raad voor journalistiek te willen ontvangen, omdat ze er toch niets mee gaan doen. Het is allemaal schijn. En wij maar denken dat kranten als het Parool kwaliteitsbommetjes hoorden voort te brengen.
Als je meer wilt weten, over wat wij allemaal gedaan hebben om een eerlijke reactie te krijgen, laat het me weten. Nadat ik mijn twitter account had aangemaakt en Monique van Loon en haar collega’s direct had aangesproken, ging ik spontaan op de block. Zo is Monique dan ook wel weer. Ik moest achterin de bus gaan zitten en mijn bek houden. Monique wil geen replique.
Toegift, familiewapen van de familie Van Loon
